Toch zie ik het regelmatig gebeuren. Er is een jaar lang gewerkt aan het opbouwen van een vitaliteitsaanpak: zichtbaar maken, testen wat werkt, langzaam draagvlak creëren. En dan, soms omdat er een nieuw gezicht aan het roer komt, soms simpelweg omdat de de 'pilotfase' voorbij is, wordt er opnieuw begonnen. Alles anders, alles nieuw, en alles wat er lag schuift van tafel. Terwijl juist dát het begin was waarop je verder kunt bouwen.

Vitaliteit is geen los programma met een begin en een eind, en al helemaal geen mooi afgerond project dat je elk jaar opnieuw moet vormgeven. Het is een onderwerp dat langzaam onderdeel wordt van de cultuur, als je het tenminste de tijd en ruimte geeft. Dit betekent: niet steeds iets nieuws verzinnen, maar bouwen aan herkenning en continuïteit. Want pas als medewerkers merken dat vitaliteit niet tijdelijk is, maar blijvend aandacht krijgt, gaan ze er écht op aanhaken.

Dus stel jezelf aan het eind van het jaar niet alleen de vraag wat je volgend jaar wilt doen, maar vooral: wat heb je eigenlijk al in beweging gezet? Wat werkte er wél? Wat verdient een vervolg? Kijk naar binnen in plaats van naar buiten en ga daarmee aan de slag.

Want net als het kind, hoef je vitaliteit na een jaar niet met het badwater weg te gooien.